‘Ik ben mijn digitale opabankje aan het inrichten. Beetje turen in de verte alsof de juiste toon zich daar gaat aandienen. Bladeren in mijn hoofd op zoek naar een lijn in de altijd ronddwarrelende gedachten. Oud worden, daar moet het in elk geval over gaan. Nooit gedacht en toch gekomen. Om dan te ontdekken wat iedereen je natuurlijk had kunnen vertellen: de haperingen in je lijf en de kreukels in het plaatje van jezelf. Het gepriegel in de marge in afwachting van de Grote Erkenning blijft dus gewoon wat het is, gepriegel in de marge. Als je geluk hebt, want dolende in de cerebrale mist mag je al blij zijn als je de functie van je broekrits onthoudt.’

Zo begint de eerste column van een nog steeds groeiende reeks notities van Jos Lammers over het leven dat ook bij het ouder worden toch in grote lijnen blijft zoals het is. En wat is daar mis mee.

Lezersreacties op Goodreads, Hebban en Kobo:
'Leuk om te volgen hoe oppasopa het leven van zijn kleinkinderen en zichzelf humorvol observeert.'
'Een lichtvoetig en grappig boek. Een aaneenrijging van cursiefjes die leest als een roman.'
'Geen oudemannengezeur. Lief, fris, zacht, grappig en in heel mooi taalgebruik.'