Vijftien jaar lang is mijn hond Sam in ons midden geweest tot die dag dat hij plotseling overleed. Ik belandde in een achtbaan van gevoelens, emoties en verdriet die ongekend was voor mij. Het was een periode van intense rouw die ik nooit had kunnen voorspellen en waar ik op dit moment nog mee worstel.
De verbintenis tussen mij en Sam was bijzonder en speciaal, iets wat je maar één keer in je leven meemaakt. Zijn overlijden gaf mij inzicht in mijzelf maar ook wat anderen meemaken tijdens een rouwproces van zowel mens als dier. De enorme leegte die dit soort verlies in jezelf veroorzaakt en het gat dat achterblijft in je hart.

“Wie moest mij nu troosten nu hij er niet meer was." Een egoïstische gedachte vond ik zelf, maar ik verzwolg even in zelfmedelijden. Ons huis voelde zo intens leeg dat ik er akelig van werd, er miste een grote energie. Hoewel Sam veel sliep en niet heel actief meer aanwezig was, was zijn energie er zeker altijd. "Nu was het huis leeg, er was een bepaalde energie vertrokken.”