Na zijn boek vol afreageerverhalen twee jaar geleden (Flarden van verbazing) dacht Gerard van Wees dat zijn warempeldrempel aanzienlijk verhoogd was, maar de verbazingen bleven binnenstromen. Dat maakte dit boek met korte verhalen onvermijdelijk. Want als het tellen van schelpen als wetenschappelijk werk wordt gelabeld, een schaakrobot kinderen mishandelt, er gewoon twéé UB40’s bestaan, de stad Bunschoten als motto ‘Tijd voor Spakenburg’ heeft, Gerards eigen nekomvang overhemden afschrikt, het uitspreken van het woord ‘deurwaarder’ een doodvonnis blijkt te zijn, bedrijven zich massaal schaamteloos gedragen ten opzichte van uw favoriete schrijver en zelfs jockeys doping gebruiken, dan moet iemand daar toch iets van zeggen. Gerard heeft die taak op humoristische wijze op zich genomen en heeft daar veel plezier aan beleefd. Nu jullie nog.