Met deze verhalen en het essay heeft de schrijver een neerslag gebundeld van ontmoetingen tijdens zijn werkjaren als kinder- en jeugdpsychiater. Gesprekken met ouders en kinderen die hem gevraagd hadden mee te denken over wat hen belemmert een goed leven te leven. Omdat een beroep nodig was op kennis binnen zijn vakgebied en omdat hun levensloop in nood dreigde te komen.
Soms raakte daarbij de draagkracht van hun behandelrelatie in het geding. Zo gaat ‘Lotgevallen’ over het kenvermogen van wat ‘existentiële analyse’ wordt genoemd; het filosofische raamwerk waarmee de betekenis van iemands verhaal begrepen kan worden. En de vraag stelt hoe zelf mens te zijn en over ons zijn in de wereld te denken. Het beroep dat de ander op ons doet wordt dan de hoeksteen voor een ethiek die hulpvrager en hulpverlener hun wederkerige bestemming voorhoudt. ‘Lotgevallen’ laat daarom ook enkele humanistische denkers aan het woord over hoe zich te verhouden tot het lot.