Een meisje van acht vertelt haar moeder dat ze haar overleden opa erg mist. Op advies van vader schrijft ze opa een e-mail, gewoon door aan hem te denken en vervolgens in gedachten op 'verzenden' te drukken. En ze krijgt uiteindelijk - na geduldig wachten - ook antwoord...

Moeder heeft het verhaal opgeschreven. In het voorwoord maakt ze duidelijk dat kinderen vaak meer zien dan volwassenen, maar dat menig volwassene dat uit onbegrip niet wil (of durft ) accepteren. Het kind wil niemand kwetsen en kan uit vrees voor afwijzing besluiten voortaan maar niks meer te zeggen.

Dit boekje verscheen voor het eerst kort na de eeuwwisseling, in beperkte oplage. Het is op verzoek van mensen nu geredigeerd om aan een breder lezerspubliek te worden gepresenteerd.

Dit is wellicht geen literatuur van de bovenste plank, maar juist door alle eenvoud een rechtstreeks tot het hart sprekend verhaal. Troostend, vertederend, herkenbaar en menselijk. Geschikt voor jong én oud.

Het meisje van acht (inmiddels zelf volwassen) heeft indertijd een aantal verhelderende tekeningen gemaakt die in het boekje zijn opgenomen. Haar nicht Jasmijn heeft er - anno 2024 - voor de herdruk een aantal bijgemaakt.