Enkele kilometers ten zuiden van Izmir, verborgen in de schaduw van de nacht, verscholen de vluchtelingen zich als schimmen in het duister. De mensensmokkelaar had hen zorgvuldig verdeeld in kleine groepjes, zodat ze niet opvielen voor de argwanende ogen van de patrouilles. De lucht was zwaar van stilte, alleen doorbroken door het geritsel van bladeren onder hun voorzichtige stappen. Hun ogen dwaalden onrustig over het donkere landschap, altijd op zoek naar tekenen van gevaar. Aan de kust, tussen de rotsen waar de zee dreigend tegen de kust sloeg, bleven ze wachten op het teken – het teken dat hun reis naar het onbekende zou beginnen.