Birde verwierf vooral bekendheid met haar monumentale houtskooltekeningen van semi-imaginaire, weelderige plantenwerelden. Daarin richtte ze zich op de historische context van de botanische tuinen.
In haar werk worden bomen, planten, dieren en waterpartijen deel van asymmetrische composities, een universum bestaande uit ellipsen en constructievormen en kleuren. Ze baseert zich op historische documentatie en verhalen van Europese ‘ontdekkingsreizigers’, maar maakt ook de link naar Google Earth en gaat zelf virtueel op reis om op basis van haar visueel geheugen en verbeelding nieuwe, fictieve beelden te creëren.
Sinds 2020 werkt ze aan een reeks beelden die ontstaan vanuit een urgent gevoel om iets te zeggen over de wereld en de tijd waarin we leven, een reeks portretten van personen die het beeld van androgyne schoonheid nastreven.
Deze ommekeer houdt verband met Birdes ontmoetingen binnen de queer community, een gemeenschap die haar na aan het hart ligt en waarin relaties vaak verstrengelen tot familiebanden. In plaats van mensen te vervoeren naar een andere wereld, wil ze in de wereld staan en iets zeggen over (haar) wereld en de tijd waarin we leven.
Birde kiest ervoor om de portretten te schilderen met olieverf op linnen, waarmee ze vasthoudt aan een eeuwenoude traditie die de materialiteit en het vermogen van de schilderkunst verkent om beelden te creëren die verder gaan dan tijd en ruimte.
De personages in de werken zijn geen portretten in die zin dat ze naar het leven zijn gemaakt. De motieven in haar schilderijen kunnen gebaseerd zijn op foto’s, een kleur, een beweging of een gebaar. Rustende, observerende, af en toe dansende lichamen zijn terugkerende onderwerpen. Personages komen soms terug in meerdere scènes en voeren intieme gesprekken met andere figuren.
Hiermee zoekt Birde wederom naar een fictieve, visuele realiteit en probeert te komen tot een universeel beeld.