In het tijdschrift Esquire leest Rosalie een interview over de levenslessen van rapper Olivier Mitshel Locadia, beter bekend als Willie Wartaal:

- Een burgerlijk leven is een goed leven. Ik verlang er sterk naar.
- Weet je wat het is met neppe mensen? Ze doen ook maar gewoon wat, weten ook geen ene moer. Net als de toffe mensen.
- Pas in 2009 leerde ik mijn biologische vader kennen.
- Ook al is je moeder een gekke junk, ze is toch je moeder.
- Het is een paar keer voorgekomen dat mijn moeder er een periode niet was als wij wakker werden. Dan gingen we zonder ontbijt naar school.
- Ik ben al heel lang volwassen. En soms kan ik ook nog steeds een dom kind zijn.
In deze levenslessen herkent Rosalie zich sterk. Levenslessen die ook in haar leven voorkomen. Ze is haar hele leven al op zoek naar een burgerlijk leven vol burgerlijk geluk. Gewoon een leven zonder al te gekke fratsen, maar helaas lijkt dat tot op heden steeds maar niet te willen lukken; óf mensen om haar heen vliegen uit de bocht, óf zijzelf neemt niet de juiste beslissingen waardoor zij roekeloos de bocht uit vliegt. Rosalie geeft de moed echter niet op. Het wordt tijd om eerst schoon schip te maken om zo de weg te vinden naar haar burgerlijk geluk.

De auteur Josseline Bos is geboren en getogen in hotel-restaurant Juliana te Weert, het hotel waarvan haar vader hoopte dat zij het ooit zou overnemen. Ze koos voor een ander pad en ging Nederlands Recht studeren in Maastricht. Na haar studie ging ze aan de slag als jurist en recruiter en schreef ze aantal glossy kookboeken en restaurantgidsen. Ze heeft de droom om een roman uit te brengen. Niet zomaar een roman: een fictieve autobiografie waarin ze kunst, religie en literatuur delicaat mixt met oppervlakkigheid en daarbij vooral het huwelijk als heilig instituut op de hak neemt.

Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.