Kind zijn van een ouder met psychiatrische problemen betekent altijd gedoe. Zelfs als je elkaar zestien jaar niet ziet, zoals Trea en haar vader. Uiteindelijk wordt het contact hersteld en lukt het hen om alsnog een vader-dochterrelatie te krijgen.

De doldwaze tocht die zij vanaf dat moment samen afleggen, eerder verwoord in columns in Trouw, laat zien hoe je kunt meebewegen met gekte, zonder zelf gek te worden. Zelfs als de wereld door een virus gekker dan ooit lijkt te zijn geworden.

Een boek voor mensen met ook zo’n ouder, broer, zus of naaste.
Een boek dat bemoedigt, troost, inspireert. Dat laat huilen en lachen.


‘Zelden zoveel scherpte en zachtheid bij elkaar gezien als in deze boeiende korte scènes uit het leven van een dochter van een psychiatrische vader. Trea raakt ons elke keer rechtstreeks in het hart.’
Lisette Thooft – auteur en rebalancer


‘Ook bij mensen met een beperking gaat het eerst en vooral om mensen, altijd. Trea schreef met dit boek een treffend en ontroerend pleidooi voor de menselijke maat.’
Bram Bakker – auteur, theatermaker en (ex)psychiater


Trea van Vliet schreef honderden columns voor diverse kranten en tijdschriften. Ook schrijft ze biografieën en maakt ze boeken voor families waar iets te vieren of te herdenken valt.
Rode draad in haar werk is: hoe doen we dat nou, leven? Dit altijd met een oog voor veelzeggende details, want de grote dingen tonen zich in de kleine dingen.