In tijden van krimp heeft de kerk de neiging om zich af te schermen van de buitenwereld of in een doe-modus schieten in de hoop de kerk te redden. Daartegenover biedt pionier-predikant Dick Wolters een fundamentele bezinning op de kerk en haar roeping, en zoekt naar een spreken dat enerzijds de eigen kracht van kerk-zijn aan het licht brengt en anderzijds het gesprek met de seculiere wereld bevordert.

Wolters laat zich inspireren door de Amerikaanse theoloog Stanley Hauerwas en scherpt diens concept van ‘de kerk als contrastgemeenschap’ aan. Ook gaat hij in gesprek met de Nederlandse denkers Hans Boutellier, Bas Heijne, Ad Verbrugge en Willem Jan Otten. Hieruit komt een manier van denken tevoorschijn die heilzaam is voor de kerk in onze tijd.

De kracht van de kerk ligt in haar zelfverlies: ze is gericht op God en stelt zich open voor Gods aanwezigheid, die haar voortdurend aanspreekt en vormt. De kerk fungeert zo als contrast-gemeenschap binnen de samenleving. Die is gebaat bij een kerk die anders is dan zijzelf, en vice versa. Juist in contrast met de ander leren ze zichzelf beter te begrijpen en worden kerk en samenleving geroepen tot wederzijdse verantwoordelijkheid.

Dick Wolters (1980) is pionier-predikant in Amsterdam en missionair toeruster bij de IZB. Hij opereert voortdurend op de grens van kerk en samenleving. Dit boek is het resultaat van zijn promotietraject aan de Rijksuniversiteit Groningen.