‘Ik wil niet meer dat je papa tegen mij zegt.’ De kinderlijke vanzelfsprekendheid dat haar vader onvoorwaardelijk van haar hield, wankelde onder de druk van die ene pijnlijke, ongevoelige zin.

Waarom mag ik geen papa zeggen?
Houdt hij niet meer van mij?
Ben ik het soms niet waard?

In een wereld vol onzekerheden zoekt de kleine Emma naar vaderliefde bij haar nieuwe stiefvader. Die krijgt ze. En hoe…! Na een bizarre ervaring op een stoffig zolderkamertje met haar oom, begint ze zich door de jaren heen te beseffen dat dit blijkbaar normaal is. In doodsangst telt ze een voor een de treden. Elke avond opnieuw.

De volwassen Emma gaat de strijd aan. Niet meer óverleven, maar écht leven. Naast haar staat een klein meisje met lang blond haar. Ze kijkt met haar blauwe ogen naar haar op en knikt: ‘Laten we het gaan doen, je kunt het.’ De zilte zeewind doet hun haren wapperen. Ze pakt het kleine handje van het meisje stevig beet en samen betreden ze de krakende traptreden naar boven.

---
Ester van Joolen (1970) beschrijft haar zoektocht naar antwoorden op die prangende vragen over verwaarlozing en misbruik. In een poging hen te kunnen vergeven. Ester is fysisch geograaf en adviseur ecologie. De Waddenzee biedt troost en sijpelt zwoel en ziltig door de verschillende hoofdstukken heen.