“Ik was net bij meneer Ubbens, een weduwnaar. Hij is sinds kort patiënt
bij ons. Bij de deur zei hij zomaar: ‘Dank voor de verzorging zuster, maar
wanneer krijg ik nu eens een echt gesprek?’
‘Oh?’
‘Weet je wat hij daarna deed? Hij aapte me na!’
Met een hoog stemmetje zegt ze: ‘Dag, meneer Ubbens, tot de volgende
keer maar weer’ en ‘zo, dat was het weer voor vandaag, het beste met u,
meneer Ubbens.’

Hij lachte erbij, maar ik vond het zó...! Ze draait met haar ogen.
Nora spreidt haar handen open en buigt zich naar voren. Gesmoord komt
het eruit: ‘’Jij weet toch ook, ik doe mijn best, maar meer tijd heb ik niet!’
Driftig veegt ze haar opkomende tranen weg. Ik schuif de doos met tissues
in haar richting. Ruw trekt ze er één uit en dept haar gezicht.
Dan kijkt ze me aan alsof ze me peilt.
‘Er is nog iets...’, zegt ze langzaam.
Ik wacht.
Met de nadruk op elk woord slingert ze het in mijn gezicht: ‘Hij wil dood’!”

Geestelijk verzorger Bina heeft gesprekken met weduwnaar Menno die
een doodswens heeft. Gaandeweg komt Bina erachter dat het niet alleen
anders loopt dan zij voor ogen had, maar dat er door deze gesprekken
ook bij haarzelf van alles naar boven woelt.
Deze roman gaat onder meer over: onderlinge verhoudingen in hulpverleningssituaties,
verborgen rouw, de waarde en zin van het leven van de
oudere (demente) mens en de meerdere lagen van een doodswens.