Onder invloed van maatschappelijke emancipatiebewegingen ontstond er eind jaren zeventig, begin jaren tachtig bij vrouwen ook een behoefte aan emancipatie binnen de kerken. Er ontstonden vele vrouw-en-geloofgroepen met diverse benamingen. Hoewel de namen vaak een bepaalde gerichtheid suggereerden, waren de verschillen in de praktijk niet zo groot.

De vrouwen die aan deze bijeenkomsten deelnamen, werden bijna allemaal sterk beïnvloed door wat er daar gebeurde. Ze groeiden persoonlijk, ontwikkelden vaardigheden en verdiepten hun geloof. De groepen boden vrouwen een veilige plek waar ze zich begrepen voelden en waar ze, soms stamelend en zoekend naar woorden, eindelijk konden vertellen wat hen bezighield. Theoloog Nelle Morton ontdekte dat dit in alle vrouwengroepen gebeurde waarmee zij in aanraking kwam. Ze noemde deze ervaring, waarbij je je zo gehoord voelt dat je eindelijk kunt uitspreken wat er diep in je ziel leeft, "elkaar tot spreken horen".

Dit boek besteedt enerzijds aandacht aan de geschiedenis van de groepen waarin de geïnterviewde vrouwen participeerden, en anderzijds aan hun achtergrond en betekenisvolle ontwikkeling. Vanwege de vertrouwdheid van de auteur met de rooms-katholieke groepen ligt daar wat meer de focus op. De samenstelling van de groepen was echter altijd oecumenisch en ook oud-katholieke vrouwen zijn naar hun ervaringen gevraagd.