‘Jij zonder mij en ik zonder jou, dat zou een saaie boel worden’, zei Noach. ‘Weet je, kind, soms hebben stokoude vaders verrekt lastige kinderen nodig om niet weg te zakken in duffe sloomheid en slaperigheid. Ik had me er al bij neergelegd dat het slecht zou aflopen met de aarde. Maar jij kon je daar nog kwaad over maken en daarom was je kwaad op mij. Nou, zo hield je mij wakker. Daarvoor wil ik je bedanken. Dat had ik eerder moeten doen, maar ik wist niet hoe ik dat moest zeggen.’

Greta zei niets terug. Ze keek lang en ernstig naar het fluitenkruid in haar hand. Ze knikte nadrukkelijk van ja.

Dit is een citaat uit de laatste tekst die Karel Eykman schreef: Noachs dochter. Die tekst verschijnt nu voor het eerst, twee jaar na zijn dood, met fraaie illustraties van Sylvia Weve, samen met een essaybundel van liefhebbers van Eykmans werk: ‘Als je me leest…’

Noachs dochter is een ‘echte Karel’: origineel, geëngageerd, eigenwijs, met veel humor. Een uitroepteken achter zijn talrijke, breed uitwaaierende teksten, die zoveel mensen hebben geïnspireerd!