Ik zou wel eens willen weten, waarom is de Almachtige niet almachtig? Waarom is Jezus niet de eerste die uit een maagd zou zijn geboren? Waarom is van de vier evangeliën het origineel op naam van Marcus het meest geloofwaardig? En het weggemoffelde evangelie op naam van Thomas? Waarom veranderde Jezus water in meer en in betere wijn dan Dionysos?


Waarom moet ‘ten derde dage wederom opgestaan’ niet worden verstaan als drie dagen na Goede Vrijdag? Waarom hebben de wederopstanding en het eeuwige even minstens net zoveel met Zarathustra en Plato te maken als met Jezus? Waar in het lichaam zit de ziel? Waarom komt de ziel van gelovigen ‘tegenwoordig’ na


de dood van stonde af aan in de hemel (of hel)? Waarom komt de ‘apostolische’ belijdenis niet van de apostelen maar uit Gallië (Frankrijk)? Waarom was dat de vroege mens overstapte van planten eten naar vlees bepalend voor de schepping van de wijze mens of homo sapiens zoals die nu is?


Waarom zijn we sterrenstof? Waarom is het voor de zachte krachten een “hell of a job”? Waarom hadden we tegen het lijden beter kunnen afstammen van dek konijnen dan van de chimpansees?


Waarom zal volgens de natuur het geloof in mythen nog zeker veel generaties duren. Ik zou wel eens willen weten, waarom is in het lijden verbeeldingskracht een gave?


Antwoord op deze en veel meer vragen rond de in 2025 zeventienhonderd jaar oude christelijke belijdenis van Nicea komen aan de orde in dit boek van Edie Brouwer (* 1958) en monden uit in een nieuw, individueel Nicea: Nieuwcea. De lezer wordt uitgedaagd hetzelfde te doen.