Ik kan het niet of nauwelijks geloven
dat na een nacht waarin ik ben verdronken

de dag als altijd weer begint te ronken.
Een gouden zon brandt langzaam, langzaamaan
weer leven in het dagelijks bestaan.

Ze zijn onverbiddelijk, de sonnetten van Robin Veen. Hard als aarde, zacht als water, razend knap van taal. Zijn gedichten getuigen van een vergeefs verlangen. Ze geven je klappen op je donder (waar die ook zit) en aaien je ziel (als je die hebt). En af en toe moet je nog lachen ook.
Hoe kan een dichter tegelijkertijd zo genadeloos en troostrijk zijn?

Een enkeling begrijpt hoe mooi dat is.
Het volk ziet dichters echter als gespuis
dat meer dan rijp is voor het gekkenhuis.