Troostvoer:

Troostvoer; het woord spreekt voor zich.
Ooit zei een verstandige man me dat een kunstenaar pas een maker is wanneer die ook een begenadigde kok kan wezen. Ik sluit me daar volmondig bij aan. Wat heet fijner na een zwoele dag een heerlijke zotte salade te mogen verorberen of na een tocht door de vrieskoude een dampend bord met witlofrolletjes en een toef goede puree?
Deze bundel is geen samenraapsel van ultrakorte verhalen: het zijn afzonderlijke bedenkingen die ik maakte omtrent mijn dada’s. Je ontmoet er zichten, geuren en kleuren; vindt er klanken, jongeren en een kleine dame in een rode jas.
Dat figuurtje ben ik die eenvoudige ingrediënten, zijnde woorden, aan elkaar heb geregen tot zinnen, daarop gepeperd, kruiding toegevoegd en laten sudderen tot een schotel met comfort food. Meer kan ik niet, dan u dit feestelijk gegeven op te dienen. Smakelijk.

Marianne De Pelsmaeker:

Marianne (1958) zag in Erembodegem, waar ze haar jeugd doorbracht Louis Paul Boon in het station. Ik ga ook schrijven, dacht ze. Niettemin werd onderwijs haar lot, waarmee ze vol hartstocht en gedrevenheid gedurende jaren was vergroeid. Niet zozeer de Franse taal, veeleer collega’s en jongeren stonden voorop. En zelf constant bijleren. Sedert een poos doken ultrakorte teksten op in haar bestaan.
Woorden rijgen, bedachtzaam bijschaven en delen is haar doel.